Ŝnuro
Ŝnuro estas farita el kuntorditaj malpli dikaj fadenoj. La fadenoj povas esti vegetaĵaj, metalaj aŭ plastaj.
Ŝnurego estas forta, dika ŝnuro, kun diametro de pli ol 4 mm, servanta por streĉi maston, pendigi ŝarĝon, tiri veturilon, treni barĝon. Oni uzas ĝin por kunligi aĵojn ekzemple sur velŝipoj.
Ŝnuro povas esti ankaŭ:
- matematike: ĥordo, t.e.streko, kiu kunligas du punktojn de cirklo aŭ, pli ĝenerale, du punktojn de alia kurbo;
- kablo (ekzemple: telefonŝnuro, ŝnurkonduktilo).
Laŭ Francisko Azorín ŝnuro estas Kunplektitaj linaj, kotonaj, kanabaj, metalaj fadenoj, uzata por ligi aŭ pendigi objektojn.[1] Li indikas etimologion el la sanskrita snasa (nervo), kaj de tie la greka neuron kaj gota snorjo, snuor.[2]
Esprimoj[redakti | redakti fonton]
- tordi ŝnurojn el sablo (vane peni)
- trostreĉi la ŝnuron (tro ofte uzi unu saman rimedon)
Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]
- Dekdunoda ŝnuro
- Grimpado sur ŝnurego
- Nodo
- Plata nodo
- Laĉo
- Preĝoŝnuro
- Saltoŝnuro
- Ŝnurponto
- Ŝnurtira lukto
- Splisado (ŝnuro)
- Haŭsero
- Kanabo
- Rektoŝnuro (aloprofilo de aviadilo)
- Ĥordo (geometrio)
Notoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 193.
- ↑ Azorín, samloke.